Μια, από τις πιο όμορφες διδασκαλίες, του Βουδισμού είναι: "Το βλέμμα του λιονταριού."
Αυτή η διδασκαλία, έχει να κάνει, με το εξής παράδειγμα:
Όταν πετάμε, ένα ξύλο σε ένα σκύλο, ο σκύλος τρέχει να το πιάσει, αλλά όταν πετάμε, το ξύλο σε ένα λιοντάρι, το λιοντάρι, τρέχει κατά πάνω μας...
Το πέταγμα του ξύλου, έχει να κάνει με μια στιγμή ανασφάλειας, (άγχους, δυσαρέσκειας, πίκρας, θλίψης, θυμού, φόβου...), εις την οποίαν βρισκόμαστε, μια αρνητική κατάσταση, ενεργοποιείται μέσα μας.
Όταν ενεργοποιείται, αυτή η αρνητική κατάσταση, είναι σαν να πατήθηκε ένα κουμπί, που βάζει σε κίνηση, ένα ασυνείδητο ψυχαναγκαστικό και ενστικτώδες, αντανακλαστικό.
Το παράδειγμα του ξύλου, που το πετάμε στον σκύλο, αντιπροσωπεύει το γεγονός, να "μεταφέρουμε" την προσοχή μας, προς τα έξω...
Από αυτήν την άποψη, νομίζουμε, πως μπλοκάροντας ότι μας έρχεται, από έξω, μας κάνει να αισθανόμαστε καλύτερα, και έτσι λύνουμε το πρόβλημα μας.
Αυτό σχετίζεται, με το να θεωρούμε, πως τα προβλήματα μας, προέρχονται, από τον εξωτερικό κόσμο.
Αντιθέτως, το παράδειγμα του ξύλου, που πετάμε στο λιοντάρι, αντιπροσωπεύει, την στιγμή την οποία, εάν αισθανθούμε, πληγωμένοι ή πονεμένοι, από κάτι, στρέφουμε το βλέμμα μας, μέσα μας, παρατηρώντας όλα εκείνα, τα οποία μέσα μας, ενεργοποιήθηκαν.
Το λιοντάρι, δεν φοβάται να πάει κατευθείαν, στην πηγή του προβλήματος, που ποτέ, δεν είναι έξω από εμάς, αλλά πάντα μέσα μας.
Κοιτάζοντας, λοιπόν, με το βλέμμα του λιονταριού, που δεν φοβάται τίποτα, αντιμετωπίζουμε την κατάσταση, σαν ένα δώρο, σαν μια βοήθεια, που μας επιτρέπει να φτάσουμε, σε ένα μέρος του εαυτού μας, που μέχρι σήμερα, ήταν κρυμμένο και επομένως... που δεν γνωρίζαμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου