Γεννήθηκε στις 9 Μαρτίου του 1921 στην Αθήνα.Γονείς του ήταν ο γνωστός θεατρικός συγγραφέας και στρατιωτικός Παντελής Χορνκαι η Ευτέρπη Αποστολίδη. Η οικογένεια του Παντελή Χορν είχε τρία παιδιά, τον Γιάννη, τη Νανά που πέθανε σε ηλικία 7 ετών και τελευταίο, τον Δημήτρη Χορν. Νονά του ήταν η διάσημη ηθοποιός Κυβέλη, και μεγαλώνοντας σε ένα θεατρικό περιβάλλον, επόμενο ήταν να κάνει την πρώτη εμφάνιση στο θέατρο, απο...μωράκι.
«Ηθοποιός σημαίνει φως»...
... τραγουδούσε ο αξεπέραστος καλλιτέχνης στην «Οδό Ονείρων» σε μουσική και στίχους του Μάνου Χατζιδάκι. Η καθημερινότητά του ήταν πλημμυρισμένη από φώτα, ο ίδιος όμως φρόντιζε να κρατήσει άσβεστο το εσωτερικό του φως, αυτό που τον έθρεφε μια ζωή, του χάριζε στιγμές ονείρου. Κρατούσε την προσωπική του ζωή μακριά από τα φλας. Όσο εκείνος τα απωθούσε, τόσα αυτά εισέβαλαν στα προσωπικά του. Υπήρξε κορυφαίος ηθοποιός, παρότι συνήθιζε να λέει πως «Ποτέ δεν έπαψα να πιστεύω ότι ήταν λάθος μου να γίνω ηθοποιός».Μάλιστα, κάποια στιγμή και ενώ βρισκόταν στο απόγειο της καριέρας του, δεν δίστασε να ζητήσει δημόσια συγγνώμη για την «άθλια ερμηνεία» του, όπως ο ίδιος την χαρακτήρισε
.
Ο πατέρας του υπήρξε μεγάλος θεατρικός συγγραφέας, καλός φίλος της Κυβέλη και της Κοτοπούλη. Του πέρασε το μικρόβιο της ηθοποιίας, όσο και αν εκείνος ήθελε να ακουλουθήσει έναν άλλον επαγγελματικό δρόμο. Έζησε την πείνα από την παιδική του ηλικία, αγάπησε τους ανθρώπους, οραματίστηκε ένα καλύτερο αύριο. «Θυμάμαι ότι υπήρχε μια εποχή που τρυπούσαν τα παπούτσια μου και έβαζα χαρτόνια από τσιγάρα για να τα κλείσω. Πιστέψτε με, δε με έβλαψε σε τίποτα αυτό» είχε εξομολογηθεί σε παλαιότερη συνέντευξή του ερωτώμενος για τα φτωχικά του χρόνια.
.
Ο πατέρας του υπήρξε μεγάλος θεατρικός συγγραφέας, καλός φίλος της Κυβέλη και της Κοτοπούλη. Του πέρασε το μικρόβιο της ηθοποιίας, όσο και αν εκείνος ήθελε να ακουλουθήσει έναν άλλον επαγγελματικό δρόμο. Έζησε την πείνα από την παιδική του ηλικία, αγάπησε τους ανθρώπους, οραματίστηκε ένα καλύτερο αύριο. «Θυμάμαι ότι υπήρχε μια εποχή που τρυπούσαν τα παπούτσια μου και έβαζα χαρτόνια από τσιγάρα για να τα κλείσω. Πιστέψτε με, δε με έβλαψε σε τίποτα αυτό» είχε εξομολογηθεί σε παλαιότερη συνέντευξή του ερωτώμενος για τα φτωχικά του χρόνια.
Φοβόταν την δημόσια έκθεση, δεν τον ένοιαζε η επιτυχία, τον μαγνήτιζαν οι εύκολοι ρόλοι, τους οποίους φώτιζε με το υποκριτικό του ταλέντο. Και όμως, ο εθνικός μας ηθοποιός με την τόσο μεγάλη καριέρα δεν έπαιξε ποτέ τραγωδία (!) Ούτε τον κινηματογράφο αγαπούσε ο Χορν, αν και πρωταγωνίστησε σε δέκα συνολικά ταινίες. Μετά τον θάνατό του, καθιερώθηκε στη μνήμη του το Βραβείο Χορν, το οποίο απονέμεται σε νέους ηθοποιούς του θεάτρου. Οι διακρίσεις δεν σταμάτησαν ποτέ για τον ηθοποιό. Τιμήθηκε επίσης από την ελληνική πολιτεία με τον Χρυσό Σταυρό Γεωργίου Α'.
Στην τελευταία συνέντευξη που έδωσε στη Σεμίνα Διγενή, λίγο πριν ο θάνατος του «κλείσει» πονηρά το μάτι, εκείνη τον ρωτά: «Eίμαστε πολιτισμένοι ως λαός»; «Όχι», της απαντά κοφτά. «Γιατί δεν είμαστε ελεύθεροι...»
Χρόνια μετά τον θάνατό του και ακόμη μιλάμε με θαυμασμό για εκείνον τον σνομπ τύπο που έσπαγε πλάκα με τον εαυτό του, τους γύρω του, την ίδια τη ζωή...
Πέθανε στις 16 Ιανουαρίου 1998
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου